از قضا آب و هوای دل من طوفانیست

آسمان طرف چشم کنون بارانیست

باد سرخی که وزیدست به دشت سینه

آتشی کرده به پا ، دشت دگر زیبا نیست

برف و کولاک ره قلب مرا سد کرده

و لذا جاده ی احساس و محبت وا نیست

طرف قله ی عزت شده پر گرد و غبار

زین سبب بهر تجلی نفس پروا نیست

همه ی گردنه ی شوق مه آلود شده

و سرم را هوس حادثه و سودا نیست

زلزله قلب مرا صد درجه  لرزانده است

و از این شهر دگر کاهگلی بر جا نیست

 

نوشته شده در چهارشنبه 88/11/28ساعت 7:31 عصر توسط متین نظرات ( ) |